Trekking in Nepal!
5 april 2016 - Bangkok, Thailand
Trekking in Nepal!
Hier is dan mijn blog over mijn laatste 3 weken in Nepal, waarin we het Annapurna circuit hebben gelopen. Het was een onvergetelijke ervaring! De natuur is zo mooi en het was heel gaaf om hier 15 dagen lang doorheen te mogen lopen. Elke dag zag je landschap veranderen en was het genieten.
Maar voordat ik nog meer ga vertellen over de trekking zal ik bij het begin beginnen. Na onze laatste stage dag op vrijdag 12 maart hebben we onze tassen gepakt en op zaterdag vertrokken we dan. Zoals ik mijn vorige blog schreef waren we allebei behoorlijk zenuwachtig, want we hadden geen idee wat ons te wachten stond. De zenuwen werden nog groter toen we voelden hoe zwaar onze backpacks waren. Alleen al het half uurtje naar de bus lopen was behoorlijk pittig en tijdens de trekking moesten we dit gemiddeld 6 uur per dag gaan volhouden. De paniek sloeg een klein beetje toe, maar gelukkig gingen we eerst naar Chitwan National Park. We verbleven hier een Evergreen Eco Lodge wat super leuk was. Alle kamers waren huisjes op balen, de wc was een compost wc en de sfeer was er heel leuk. In het National Park hebben we een wandelsafari van 1 dag gedaan. We gingen eerst met een grote, uit 1 stuk hout gesneden kano de rivier op om naar het beginpunt van de wandeltocht te gaan. Dit was al een hele ervaring, want overal op de oever en in het water zaten krokodillen en de boot was niet altijd even stabiel! We zaten met 2 andere meiden in de boot, dus als die dan even wiebelde hoorde je soms wel een gilletje :). Maar hier was de natuur al heel erg mooi. Eenmaal bij het beginpunt aangekomen kregen we nog wat uitleg over wat we moesten doen als we een wild dier tegen zouden komen. De gidsen waren wel heel ervaren, maar hadden geen wapen bij zich. Het kwam er op neer dat we bij een beer in de groep moesten blijven en heel veel herrie moesten maken, bij een neushoorn moesten we zigzaggend wegrennen en bij een tijger moesten we hem in de ogen kijken, achteruit lopen en hopen dat hij niks zou doen. Na deze uitleg hoefde ik toch iets minder graag een tijger te zien... Uiteindelijk hebben we ook geen tijger gezien, maar wel verschillende soorten herten en een neushoorn van super dichtbij. Dat was wel heel bijzonder, zeker omdat die beesten zo enorm groot zijn. Maar dat was nog niet alles, want na een flinke tijd lopen in de jungle kwam ik er achter dat ik mijn zonnebril was verloren! Ik was echt absoluut niet blij, want ik had net flink geïnvesteerd in een zonnebril op sterkte en tijdens de trekking had ik hem eigenlijk ook wel echt nodig. De gidsen schrokken zich ook een hoedje van mijn reactie. Ik sprak namelijk Nederlands en ze dachten dat ik was gebeten door slang ofzo. Dat was gelukkig niet het geval, maar vervelend was het wel. Ik moest echt heel vaak tegen mezelf zeggen dat ik me zonnebril echt voor altijd kwijt was, want ik wist niet meer wanneer ik hem nog wel had en hoe ga je iets terug vinden in een jungle. Toch zijn we terug gelopen en wonder boven wonder vond ik hem toen terug! Ik was zo blij! De gidsen zeiden al dat ze de jungle op hun duimpje kenden en wisten waar we vandaan kwamen, maar dat wisten ze dus echt.
Na Chitwan gingen we door naar het plaatsje Bandipur. Dit ligt bovenop een berg waar vanaf je prachtig uitzicht hebt over de omgeving. Het plaatsje is niet zo groot en er is niet veel doen, maar aan de hoofdstraat zitten een hoop hele leuke restaurantjes waar je lekker kan relaxen. We hadden onze relaxdagje voor de trekking goed gepland, want het heeft die middag flink geregend. Wij zaten lekker binnen in een leuk tentje met een stukje taart, een kopje thee en ons boek. Prima vertoeven dus! De volgende ochtend heb ik echt een super mooie zonsopgang gezien: in het dal hing een heel wolkendek, het was helemaal helder, in de verte zag ik de witte Himalaya toppen en ondertussen kwam de zon op. Ik had wel geluk, want andere mensen die ik daar sprak vertelde mij dat ze 6 ochtenden hierop hadden gewacht! Soms heb je dus echt even een gelukje :)
En toen was het echt zover, we vertrokken met de bus naar het plaatsje Besi Sahar (820), het beginpunt van het Annapurna circuit. We hadden besloten om de bus naar Bhulbhule (840) te nemen, omdat we niet wisten of we het zouden redden om daarna anders nog naar het volgende dorpje te lopen. We hadden namelijk een planning gemaakt aan de hand van een kaart en een boekje dat we hadden gekocht. Achteraf bleek het loopje van Bhulbhule naar Ngadi (890), het volgende dorpje, maar een half uurtje te zijn, dus we hadden achteraf gezien gemakkelijk in Besisahar kunnen beginnen. Maar nu hadden we iets langer in de eerste Lodge die leuk aan de rivier lag en de eigenaar was zelf gids, dus die heeft ons van alles verteld.
De volgende dag zijn we van Ngadi naar Jagat (1300) gelopen. We liepen samen met Tonina, een Spaanse vrouw van rond de 50 jaar die in dezelfde lodge als ons sliep. Het is heel leuk om te horen wat andere mensen naar deze trekking brengt en wat ze allemaal al hebben meegemaakt. Zo had deze vrouw een ernstig ongeluk gehad en dachten de artsen dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Nu liep ze gewoon dit circuit in een mega goede conditie en was ze al een jaar van huis, omdat ze oa door Nieuw Zeeland had gereisd. Het was een hele inspirerende vrouw om ontmoet te hebben. Deze dag kwamen we nog 2 andere mensen tegen, de Nederlander Rens en de Nieuw Zeelander Jared en met hen zijn hebben we eigenlijk de hele trekking samen gelopen. Het is heel bijzonder om te merken hoe dat gaat met mensen ontmoeten. Met sommige mensen maak je een praatje of loop een stukje mee samen en met andere mensen loop je gewoon de rest van de trek samen. Met sommige mensen is die klik er wel en met andere mensen niet. Ondanks dat de eerste echte dag een zware dag was, zeker 7 uur berg op en af lopen met rugtas van zeker 10 kg op je rug bij een temperatuurtje van 25 graden, was heel gaaf! We liepen dwars door dorpjes, over berghellingen vol met terrasvormige akkers, mooie uitzichten en we ontmoetten leuke mensen. Na deze geweldige eerste dag wisten we dat we een goede keus hadden gemaakt om deze trekking te gaan doen!
Op dag 3 liepen we van Jagat naar het plaatsje Bagarchap (2160). Tonina was de vorige dag eerder gestopt, dus we liepen met zijn vieren. Deze dag was zelfs net iets langer langer dan gister, maar ook nu maakte de natuur alles goed. We begonnen in de rijstvelden, maar langzaam begon het landschap te veranderen en werd het een stuk rotsiger. Wij liepen hoog langs de bergen en de rivier stroomde ver beneden ons. Rond lunchtijd kwamen we op een plek waar we weer op gelijke hoogte liepen met de rivier en er soort groot plateau was. Heel bijzonder om te zien dat het landschap zo snel verandert. Elke keer als je bocht om gaat zie je iets anders.
Omdat we 2 lange dagen achter de rug hadden, besloten we de dagen erna wat rustiger aan te doen. Op dag 4 zijn we van Bagarchap naar Chame (2670) gelopen en op dag 5 van Chame naar Upper Pisang (3350). Hoewel de dagen kort waren, was het nog steeds wel zwaar, want nu kwam de spierpijn opzetten en soms was het flink stijl omhoog. Ondertussen had 1 van mijn wandelschoenen het een beetje begeven. Dat is ook niet heel gek, want ik heb die schoenen al een tijdje (ze zijn zelfs mee geweest op de Griekenland reis van de middelbare school), maar het was fijn geweest als ze het vol hadden gehouden tot het einde van de trekking... Een flink stuk van een stiksel was losgegaan en het werd niet beter tijdens het lopen. Gelukkig was er iemand in het dorpje Chame die mijn schoenen kon maken, dus dat was fijn! Overdag was het hier nog best warm en kon ik gewoon in een T-shirt lopen, maar s avonds begint het nu wel koud te worden. Het is dan heel lekker om rond de houtkachel in de lodge te zitten en s avonds in je slaapzak en onder een extra deken te slapen. Na de korte dag naar Chame was ik weer helemaal opgeladen en de korte dag naar Upper Pisang was heel relaxed. Inmiddels waren we al boven de 3000 meter en waren de bomen verdwenen. Wat betreft het eten hoef je niet bang te zijn tijdens de trekking. Het is echt bizar wat ze op zulke hoogtes allemaal kunnen maken als je bedenkt dat een jeep minstens een dag onderweg is om eten naar boven te brengen of dat alles per voet omhoog gebracht moet worden. Ze hebben noodles, pasta, heerlijke pizza's, rijst en nog veel meer. Als je wilt kan je elke dag iets anders eten.
Na deze 2 korte dagen van allebei ongeveer 5 uur lopen was de volgende dag weer een hele lange dag. We gingen van Upper Pisang naar Manang (3540). We vertrokken om kwart over 7 s ochtends en om kwart over 5 kwamen we behoorlijk aan ons eindje aan in Manang. Hoewel het hoogteverschil tussen Upper Pisang en Manang niet heel groot is zijn we verschillende keren helemaal omhoog en weer naar beneden gelopen. De ochtend begon met een fikse klim omhoog met vervolgens een geweldig mooi uitzicht over de Annapurna pieken wat natuurlijk vroeg om een goede foto sessie. Dit was natuurlijk niet de enige plek waar we veel foto's hebben gemaakt tijdens de trekking, want er waren er velen waarvan de één nog mooier dan de ander. Sommige plekjes zijn ook zo mooi dat je er niet zo maar voorbij kan lopen. Je moet daar dan even gaan zitten en genieten van het moment. Vandaag hadden we ook zo'n plekje gevonden aan een kabbelend riviertje in het zonnetje met een fenomenaal uitzicht. Helaas moesten we op een gegeven moment toch opstaan voor het volgende stuk. Deze dag hebben de Duitse jongen Markus ontmoet en de rest van de trekking hebben we ook met hem gelopen. Manang is een van de grootste dorpjes op de route, omdat iedereen er minstens 1 dag blijft om te acclimatiseren voordat je richting de pas gaat. Hierdoor zijn er veel winkeltjes en er is zelfs een filmzaal om alle trekkers te vermaken. Wij kwamen laat aan, waardoor we daar geen tijd voor hadden. Wel hebben we hier een heerlijk stuk appelcrumble op als toetje en croissantjes als ontbijt. Het hotelletje waar we sliepen had namelijk een eigen bakkerij, iets wat ik van te voren nooit had verwacht zo hoog in de bergen.
Voordat we begonnen met de trekking hadden we aan de hand van onze kaart en boekje een planning gemaakt, maar we liepen inmiddels al behoorlijk voor op deze planning. We hadden van tevoren bedacht om minder uur per dag te lopen en we hadden verwacht dat het zwaarder zou zijn. Maar we gingen als een speer, waardoor we 3 dagen eerder in Manang waren dan gepland. Doordat we zoveel eerder waren hadden we tijd om de hele gave side track te doen naar het Tilicho Lake, het hoogste meer ter wereld op 4920 meter. De tocht naar het meer en terug naar Manang duurde 3 dagen en was voor mij misschien wel het leukste deel van de trekking. Hier liep je namelijk echt tussen de Annapurna toppen en niet eromheen zoals bij het normale circuit. Het was een super mooie tocht langs stijle rotsen. Soms dacht je van te voren wel eens 'gaat hier wel echt een pad omhoog?', zo stijl was het dan. Soms was het ook wel spannend, want dan stond er een bordje dat je goed moest oppassen voor stenen die soms wel eens gaan rollen. Maar alles is goed gegaan en met niemand is wat gebeurd. De tocht naar het meer zelf was flink pittig, want het was bijna 1000 m hoger dan waar we die nacht hadden geslapen, in Tilicho Base Camp (4150). Naast dat het een flink stuk omhoog was, merkte je ook dat de hoogte een grote rol speelde. Elke stap kost veel meer moeite en je hijgt al na een paar stappen omhoog. Het meer zelf vond ik niet heel bijzonder, want die was bevroren en er lag een laag sneeuw op. Ook was het er heel koud door de harde wind. We hadden ons wel warm aangekleed, maar de gevoelstemperatuur lag misschien rond de -20 graden. Na wat foto's te hebben gemaakt zijn we daarom weer naar Base Camp gegaan, want we waren wel weer toe aan wat warmte en een goede lunch. De volgende dag liepen we weer verder naar het plaatsje Yak Karka (4050) en kwamen we weer op de normale trekking route terecht. Tot aan Manang loopt de weg waarover jeeps kunnen rijden, maar daarna is er alleen maar een trail. Dus al het eten moet vanaf Manang over de trails naar boven worden gebracht. Bij een weg moet je je trouwens ook geen vlakke weg voorstellen. De weg is gewoon van zand, stenen en rotsen en absoluut niet vlak. Alles wat in de auto zit wordt helemaal door elkaar geshaked en ik denk dat ze maar rond de 10 km per uur rijden.
Vanaf Yak Karka was het nog maar 2 dagen naar de pas. Eerst liepen we naar het plaatsje Thorung Phedi (4520). Daar was één groot hotel wat super gezellig was. In de dining hall was het super gezellig met allemaal tafels met banken en werd chille muziek gedraait. Hier hebben we onze tassen in de kamers gezet en s middags zijn we lekker zonder tas naar High Camp (4850) gelopen. Dit raden ze aan om te doen, omdat dit goed is voor acclimatisatie. Als we in High Camp zouden slapen was de kans op hoogteziekte veel groter. Ik was eerst wel een beetje bang voor hoogteziekte, omdat ik dat ook in Tanzania had gehad. Maar gelukkig had ik er hier geen last van. Na deze klim omhoog zijn we weer naar beneden gegaan. Na een slechte nacht slaap (op deze grote hoogte slaap je wel echt minder goed) vertrokken we op vrijdag 25 maart om 05:30 naar de pas. Dit was echt een flinke klim waarvan het laatste stuk door de sneeuw. Verschillende keren dachten we dat we er waren, maar dan kwam er toch nog een heuvel en nog eentje. Maar om half 10 stonden we dan op de Thorung La Pass met 5416 m het hoogste punt van het Annapurna circuit. Wat voelde dat goed om daar te staan! Dit was namelijk het punt waar je vanaf dag 1 naar toe aan het lopen bent. Hier hebben we heel veel foto's gemaakt en een kop masala thee gedronken (ja, zelfs op deze hoogte verkopen ze thee!). Daarna begon het afdalen en dat vind ik wel iets minder leuk dan omhoog gaan. Na 4 uur afdalen waren we eindelijk in het plaatsje Muktinath. Ik was echt blij om daar te zijn, want ik had inmiddels flinke blaren van het naar beneden gaan. Gelukkig hadden ze daar een super leuk hotelletje waar we goed konden bijkomen. Omdat we voorliepen op schema en het er zo leuk was besloten we hier 2 nachten te blijven en de volgende dag een lekkere relax dagje te houden. Maar dat liep allemaal anders!
Ons plan was om vanaf Muktinath naar het plaatsje Tatopani te mountainbiken, een 2 daagse tocht. We hadden hierover goede verhalen op internet gelezen en in veel van de hotelletjes waar we hadden geslapen hadden ze posters hierover hangen. Maar toen we hier naar gingen informeren bleek er in heel Muktinath geen mountainbike te zijn. Heel misschien hadden ze mountainbikes in de Jomsom, het volgende plaatsje op de route. We baalden als een stekker, want we hadden ons hier echt op verheugd. Maar het was niet anders. Om 12:00 vertrokken we en uiteindelijk was het een hele leuke wandeling naar Jomsom. Zonder dat we wisten, hadden we een andere route dan de standaard route genomen, waardoor we langs een heel leuk dorpje kwamen waar nauwelijks toeristen kwamen. Er was dus ook geen restaurantjes, maar inmiddels hadden we wel honger gekregen. Toen konden we mensen thuis noodles eten en dat was een hele leuke ervaring! Eenmaal in Jomsom (2720) aangekomen zijn we direct gaan informeren naar mountainbikes, maar ook hier niets te vinden. Toen besloten we met een pony naar Tatopani te gaan, maar ook dat kon niet. Heel bijzonder, want je zou zeggen dat het een hele goede handel is...
De volgende dag zijn we daarom met de bus naar Tatopani (1190) gegaan. Naar beneden lopen is niet fijn voor je voeten, maar met de bus naar beneden is niet fijn voor je billen. Je weg is echt super mega hobbelig en soms vlieg je zelfs de lucht in, omdat je wordt gelanceerd. Op zich was het niet erg dat we dit stuk met de bus aflegden, want de omgeving vond ik aan deze kant van de pas een stuk minder mooi. Het was heel kaal, rotserig en winderig en er hing de hele dag een soort mist/ bewolking. Het leek wel op smog, maar dat kan niet in de schone bergen. In Tatopani hebben we lekker in de hotsprings gelegen met een koud biertje. Aan het einde van diemiddag ging het voor het eerst regen. Tot dan toe hebben we geen spatje regen gehad, is de lucht de hele tijd strak blauw geweest en hebben we alleen maar zon gehad. We hebben zoveel geluk met het weer gehad! Het goede weer heeft namelijk een flinke positieve bijdrage geleverd aan hoe gaaf de trekking was.
Tatopani is het einde van het circuit, maar je kan daarna nog naar Poon Hill. Wij hadden bedacht om dat ook doen, want het de zonsopgang op de top schijnt super mooi te zijn. Het was de vorige avond flink laat geworden, dus we begonnen een beetje moe en brak aan de flinke klim omhoog naar Ghorakpani (2860). We hadden heel erg geluk dat we een hele aardige man met een tractor tegenkwamen en heel stuk in de aanhanger mee konden rijden, want anders hadden we het zeker niet in 1 dag gered om omhoog te komen. Het was echt super relaxt in de aanhanger, want we zaten lekker in het zonnetje en konden van het uitzicht genieten. Beter kon niet! Op een gegeven moment begon de lucht de betrekken en begon het keihard te hagelen en te onweren. Gelukkig zetten de chauffeur ons niet van zijn aanhanger, maar konden we bij hem onder het afdakje van zijn trekker zitten. Het zat niet ruim, maar we bleven redelijk droog. Na de lunch was het droog geworden en konden we ons laatste stukje omhoog lopen naar Ghorakpani. Dit dorpje was nog wel echt anders dan de trekking tot nu toe. Het was hier echt super druk met allemaal 'echte' toeristen. Poon hill is namelijk een populaire 4 daagse trek die veel toeristen doen tijdens hun bezoek aan Nepal. Tijdens het Annapurna circuit was het juist super rustig en in sommige hotelletjes waren we zelfs de enige. Normaal gesproken schijnt het ook zo druk te zijn op het circuit, maar door de aardbeving komt nu maar 20% van het aantal wandelaars. Ook hiermee hadden we dus geluk! We moesten daarom wel even wennen aan zoveel mensen. Zeker de volgende ochtend tijdens de zonsopgang. Ik denk dat we daar wel met ten minste 200 man stonden. De zonsopgang was heel mooi, maar zoveel mensen voelde wel een beetje belachelijk en maakte het iets minder speciaal.
Dezelfde dag als de zonsopgang zijn we helemaal naar beneden gelopen. Dit was een mooie wandeling over de groene bergrug. Maar ook hier kwam je helaas non stop andere mensen tegen. Het laatste stuk zijn we met de jeep naar beneden gegaan en die bracht ons ook direct naar ons hostel in Pokhara. Het voelde wel gek om in die jeep te zitten, want dat betekende echt het einde van onze trekking. Het was echt jammer dat het was afgelopen, want het was zo verschrikkelijk leuk geweest. De natuur was super mooi, het wandelen was leuk en we hebben hele leuke mensen ontmoet. Ik had het voor geen goud willen missen!
Vervolgens zijn we nog 4 dagen in Pokhara geweest. Dit is een super leuke en relaxte stad aan een groot meer. Het was echt de perfecte plek om uit te rusten van onze 15 daagse Annapurna circuit trekking. Deze 4 dagen Pokhara stonden daarom ook in het teken van niks doen, gezelligheid en lekker eten. Na 1 dag vertrok de Nederlander Rens waarmee we eigenlijk de hele trekking samen hebben gelopen naar huis. De rest van de dagen hebben we doorgebracht met het Nederlandse meisje Tanja (die waren we halverwege de trekking tegengekomen en nu weer in Pokhara) en met Marcus. Één dag hebben we de omgeving verkend met de scooter. Dat was heel leuk, want het was zo mooi groen rondom Pokhara. Een andere dag hebben we ons laten verwennen met een heerlijke massage. De rest van de tijd hebben we vooral gechilld, heerlijk gegeten (in Pokhara waren zoveel heerlijke restaurantjes en koffie tentjes), goede cocktails gedronken en gedanst met de Nepalesen. Het plan was om nog te gaan paragliden, want daar staat Pokhara bekend om. Helaas is het alleen maar bewolkt geweest toen wij er waren, waardoor je nauwelijks uitzicht zou hebben. Ook heeft het bijna elke dag aan het einde van de middag geregend. Heel jammer dat dit niet is doorgaan, maar daarom alleen maar een extra reden om nog een keer naar Nepal te gaan :). En dit bevestigde nog meer hoeveel geluk we hebben gehad met het weer tijdens de trekking en dat was me zeker het paragliden waard!
Zondag was het dan al weer tijd om met de bus terug te gaan Kathmandu. Het was een kort nachtje geweest, dus die 8 uur in de bus heb ik vooral geslapen. Maar de keren dat ik wakker was heb ik enorm genoten van het super mooie uitzicht. Wat is Nepal mooi! Weer terug in Kathmandu bij Rama voelde echt als thuis komen. Na een heerlijke maaltijd van Rama zijn we vroeg gaan slapen, want we waren goed moe. De volgende dag hebben lekker rustig aan gedaan en zijn we nog even Thamel (de toeristen wijk van de stad met alle winkeltjes en restaurantjes) in geweest. Daar hebben we lekker wat rondgestruind, wat gegeten en gedronken en genoten van de laatste uurtjes Nepal.
En dan zijn we bij vandaag aangekomen, dinsdag 5 april. Na het inpakken van onze tas en het afscheid nemen van Rama en haar familie zijn we naar het vliegveld gegaan. Daar moesten Maike en ik na 10 weken samen reizen ook afscheid nemen van elkaar. Hier scheiden namelijk onze wegen: Maike gaat naar Maleisië en ik naar Thailand. Ik heb echt 10 geweldige eerste weken van mijn reis door Azië gehad en daar wil ik Maike heel erg voor bedanken! Het was onvergetelijk! Nu begint dus deel 2 van mijn reis: bijna 3 maanden alleen reizen door Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam. Ik heb er super veel zin en via mijn volgende blog horen jullie wel hoe leuk het er is :)
PS: ik zal proberen het volgende blog iets korter te houden. Dit was een uitzondering :). De trekking was zo ontzettend gaaf en zo mooi dat het niet anders kon!
PPS: Ik kan trouwens iedereen aanraden die nog een keer naar Nepal wil om dat zo snel mogelijk te doen. Het is namelijk nu nog heel rustig wat betreft de toeristen, wat weg is door de aardbeving komt toch nooit meer terug en op dit moment kunnen de Nepalesen alle extra inkomsten goed gebruiken.
Hier is dan mijn blog over mijn laatste 3 weken in Nepal, waarin we het Annapurna circuit hebben gelopen. Het was een onvergetelijke ervaring! De natuur is zo mooi en het was heel gaaf om hier 15 dagen lang doorheen te mogen lopen. Elke dag zag je landschap veranderen en was het genieten.
Maar voordat ik nog meer ga vertellen over de trekking zal ik bij het begin beginnen. Na onze laatste stage dag op vrijdag 12 maart hebben we onze tassen gepakt en op zaterdag vertrokken we dan. Zoals ik mijn vorige blog schreef waren we allebei behoorlijk zenuwachtig, want we hadden geen idee wat ons te wachten stond. De zenuwen werden nog groter toen we voelden hoe zwaar onze backpacks waren. Alleen al het half uurtje naar de bus lopen was behoorlijk pittig en tijdens de trekking moesten we dit gemiddeld 6 uur per dag gaan volhouden. De paniek sloeg een klein beetje toe, maar gelukkig gingen we eerst naar Chitwan National Park. We verbleven hier een Evergreen Eco Lodge wat super leuk was. Alle kamers waren huisjes op balen, de wc was een compost wc en de sfeer was er heel leuk. In het National Park hebben we een wandelsafari van 1 dag gedaan. We gingen eerst met een grote, uit 1 stuk hout gesneden kano de rivier op om naar het beginpunt van de wandeltocht te gaan. Dit was al een hele ervaring, want overal op de oever en in het water zaten krokodillen en de boot was niet altijd even stabiel! We zaten met 2 andere meiden in de boot, dus als die dan even wiebelde hoorde je soms wel een gilletje :). Maar hier was de natuur al heel erg mooi. Eenmaal bij het beginpunt aangekomen kregen we nog wat uitleg over wat we moesten doen als we een wild dier tegen zouden komen. De gidsen waren wel heel ervaren, maar hadden geen wapen bij zich. Het kwam er op neer dat we bij een beer in de groep moesten blijven en heel veel herrie moesten maken, bij een neushoorn moesten we zigzaggend wegrennen en bij een tijger moesten we hem in de ogen kijken, achteruit lopen en hopen dat hij niks zou doen. Na deze uitleg hoefde ik toch iets minder graag een tijger te zien... Uiteindelijk hebben we ook geen tijger gezien, maar wel verschillende soorten herten en een neushoorn van super dichtbij. Dat was wel heel bijzonder, zeker omdat die beesten zo enorm groot zijn. Maar dat was nog niet alles, want na een flinke tijd lopen in de jungle kwam ik er achter dat ik mijn zonnebril was verloren! Ik was echt absoluut niet blij, want ik had net flink geïnvesteerd in een zonnebril op sterkte en tijdens de trekking had ik hem eigenlijk ook wel echt nodig. De gidsen schrokken zich ook een hoedje van mijn reactie. Ik sprak namelijk Nederlands en ze dachten dat ik was gebeten door slang ofzo. Dat was gelukkig niet het geval, maar vervelend was het wel. Ik moest echt heel vaak tegen mezelf zeggen dat ik me zonnebril echt voor altijd kwijt was, want ik wist niet meer wanneer ik hem nog wel had en hoe ga je iets terug vinden in een jungle. Toch zijn we terug gelopen en wonder boven wonder vond ik hem toen terug! Ik was zo blij! De gidsen zeiden al dat ze de jungle op hun duimpje kenden en wisten waar we vandaan kwamen, maar dat wisten ze dus echt.
Na Chitwan gingen we door naar het plaatsje Bandipur. Dit ligt bovenop een berg waar vanaf je prachtig uitzicht hebt over de omgeving. Het plaatsje is niet zo groot en er is niet veel doen, maar aan de hoofdstraat zitten een hoop hele leuke restaurantjes waar je lekker kan relaxen. We hadden onze relaxdagje voor de trekking goed gepland, want het heeft die middag flink geregend. Wij zaten lekker binnen in een leuk tentje met een stukje taart, een kopje thee en ons boek. Prima vertoeven dus! De volgende ochtend heb ik echt een super mooie zonsopgang gezien: in het dal hing een heel wolkendek, het was helemaal helder, in de verte zag ik de witte Himalaya toppen en ondertussen kwam de zon op. Ik had wel geluk, want andere mensen die ik daar sprak vertelde mij dat ze 6 ochtenden hierop hadden gewacht! Soms heb je dus echt even een gelukje :)
En toen was het echt zover, we vertrokken met de bus naar het plaatsje Besi Sahar (820), het beginpunt van het Annapurna circuit. We hadden besloten om de bus naar Bhulbhule (840) te nemen, omdat we niet wisten of we het zouden redden om daarna anders nog naar het volgende dorpje te lopen. We hadden namelijk een planning gemaakt aan de hand van een kaart en een boekje dat we hadden gekocht. Achteraf bleek het loopje van Bhulbhule naar Ngadi (890), het volgende dorpje, maar een half uurtje te zijn, dus we hadden achteraf gezien gemakkelijk in Besisahar kunnen beginnen. Maar nu hadden we iets langer in de eerste Lodge die leuk aan de rivier lag en de eigenaar was zelf gids, dus die heeft ons van alles verteld.
De volgende dag zijn we van Ngadi naar Jagat (1300) gelopen. We liepen samen met Tonina, een Spaanse vrouw van rond de 50 jaar die in dezelfde lodge als ons sliep. Het is heel leuk om te horen wat andere mensen naar deze trekking brengt en wat ze allemaal al hebben meegemaakt. Zo had deze vrouw een ernstig ongeluk gehad en dachten de artsen dat ze nooit meer zou kunnen lopen. Nu liep ze gewoon dit circuit in een mega goede conditie en was ze al een jaar van huis, omdat ze oa door Nieuw Zeeland had gereisd. Het was een hele inspirerende vrouw om ontmoet te hebben. Deze dag kwamen we nog 2 andere mensen tegen, de Nederlander Rens en de Nieuw Zeelander Jared en met hen zijn hebben we eigenlijk de hele trekking samen gelopen. Het is heel bijzonder om te merken hoe dat gaat met mensen ontmoeten. Met sommige mensen maak je een praatje of loop een stukje mee samen en met andere mensen loop je gewoon de rest van de trek samen. Met sommige mensen is die klik er wel en met andere mensen niet. Ondanks dat de eerste echte dag een zware dag was, zeker 7 uur berg op en af lopen met rugtas van zeker 10 kg op je rug bij een temperatuurtje van 25 graden, was heel gaaf! We liepen dwars door dorpjes, over berghellingen vol met terrasvormige akkers, mooie uitzichten en we ontmoetten leuke mensen. Na deze geweldige eerste dag wisten we dat we een goede keus hadden gemaakt om deze trekking te gaan doen!
Op dag 3 liepen we van Jagat naar het plaatsje Bagarchap (2160). Tonina was de vorige dag eerder gestopt, dus we liepen met zijn vieren. Deze dag was zelfs net iets langer langer dan gister, maar ook nu maakte de natuur alles goed. We begonnen in de rijstvelden, maar langzaam begon het landschap te veranderen en werd het een stuk rotsiger. Wij liepen hoog langs de bergen en de rivier stroomde ver beneden ons. Rond lunchtijd kwamen we op een plek waar we weer op gelijke hoogte liepen met de rivier en er soort groot plateau was. Heel bijzonder om te zien dat het landschap zo snel verandert. Elke keer als je bocht om gaat zie je iets anders.
Omdat we 2 lange dagen achter de rug hadden, besloten we de dagen erna wat rustiger aan te doen. Op dag 4 zijn we van Bagarchap naar Chame (2670) gelopen en op dag 5 van Chame naar Upper Pisang (3350). Hoewel de dagen kort waren, was het nog steeds wel zwaar, want nu kwam de spierpijn opzetten en soms was het flink stijl omhoog. Ondertussen had 1 van mijn wandelschoenen het een beetje begeven. Dat is ook niet heel gek, want ik heb die schoenen al een tijdje (ze zijn zelfs mee geweest op de Griekenland reis van de middelbare school), maar het was fijn geweest als ze het vol hadden gehouden tot het einde van de trekking... Een flink stuk van een stiksel was losgegaan en het werd niet beter tijdens het lopen. Gelukkig was er iemand in het dorpje Chame die mijn schoenen kon maken, dus dat was fijn! Overdag was het hier nog best warm en kon ik gewoon in een T-shirt lopen, maar s avonds begint het nu wel koud te worden. Het is dan heel lekker om rond de houtkachel in de lodge te zitten en s avonds in je slaapzak en onder een extra deken te slapen. Na de korte dag naar Chame was ik weer helemaal opgeladen en de korte dag naar Upper Pisang was heel relaxed. Inmiddels waren we al boven de 3000 meter en waren de bomen verdwenen. Wat betreft het eten hoef je niet bang te zijn tijdens de trekking. Het is echt bizar wat ze op zulke hoogtes allemaal kunnen maken als je bedenkt dat een jeep minstens een dag onderweg is om eten naar boven te brengen of dat alles per voet omhoog gebracht moet worden. Ze hebben noodles, pasta, heerlijke pizza's, rijst en nog veel meer. Als je wilt kan je elke dag iets anders eten.
Na deze 2 korte dagen van allebei ongeveer 5 uur lopen was de volgende dag weer een hele lange dag. We gingen van Upper Pisang naar Manang (3540). We vertrokken om kwart over 7 s ochtends en om kwart over 5 kwamen we behoorlijk aan ons eindje aan in Manang. Hoewel het hoogteverschil tussen Upper Pisang en Manang niet heel groot is zijn we verschillende keren helemaal omhoog en weer naar beneden gelopen. De ochtend begon met een fikse klim omhoog met vervolgens een geweldig mooi uitzicht over de Annapurna pieken wat natuurlijk vroeg om een goede foto sessie. Dit was natuurlijk niet de enige plek waar we veel foto's hebben gemaakt tijdens de trekking, want er waren er velen waarvan de één nog mooier dan de ander. Sommige plekjes zijn ook zo mooi dat je er niet zo maar voorbij kan lopen. Je moet daar dan even gaan zitten en genieten van het moment. Vandaag hadden we ook zo'n plekje gevonden aan een kabbelend riviertje in het zonnetje met een fenomenaal uitzicht. Helaas moesten we op een gegeven moment toch opstaan voor het volgende stuk. Deze dag hebben de Duitse jongen Markus ontmoet en de rest van de trekking hebben we ook met hem gelopen. Manang is een van de grootste dorpjes op de route, omdat iedereen er minstens 1 dag blijft om te acclimatiseren voordat je richting de pas gaat. Hierdoor zijn er veel winkeltjes en er is zelfs een filmzaal om alle trekkers te vermaken. Wij kwamen laat aan, waardoor we daar geen tijd voor hadden. Wel hebben we hier een heerlijk stuk appelcrumble op als toetje en croissantjes als ontbijt. Het hotelletje waar we sliepen had namelijk een eigen bakkerij, iets wat ik van te voren nooit had verwacht zo hoog in de bergen.
Voordat we begonnen met de trekking hadden we aan de hand van onze kaart en boekje een planning gemaakt, maar we liepen inmiddels al behoorlijk voor op deze planning. We hadden van tevoren bedacht om minder uur per dag te lopen en we hadden verwacht dat het zwaarder zou zijn. Maar we gingen als een speer, waardoor we 3 dagen eerder in Manang waren dan gepland. Doordat we zoveel eerder waren hadden we tijd om de hele gave side track te doen naar het Tilicho Lake, het hoogste meer ter wereld op 4920 meter. De tocht naar het meer en terug naar Manang duurde 3 dagen en was voor mij misschien wel het leukste deel van de trekking. Hier liep je namelijk echt tussen de Annapurna toppen en niet eromheen zoals bij het normale circuit. Het was een super mooie tocht langs stijle rotsen. Soms dacht je van te voren wel eens 'gaat hier wel echt een pad omhoog?', zo stijl was het dan. Soms was het ook wel spannend, want dan stond er een bordje dat je goed moest oppassen voor stenen die soms wel eens gaan rollen. Maar alles is goed gegaan en met niemand is wat gebeurd. De tocht naar het meer zelf was flink pittig, want het was bijna 1000 m hoger dan waar we die nacht hadden geslapen, in Tilicho Base Camp (4150). Naast dat het een flink stuk omhoog was, merkte je ook dat de hoogte een grote rol speelde. Elke stap kost veel meer moeite en je hijgt al na een paar stappen omhoog. Het meer zelf vond ik niet heel bijzonder, want die was bevroren en er lag een laag sneeuw op. Ook was het er heel koud door de harde wind. We hadden ons wel warm aangekleed, maar de gevoelstemperatuur lag misschien rond de -20 graden. Na wat foto's te hebben gemaakt zijn we daarom weer naar Base Camp gegaan, want we waren wel weer toe aan wat warmte en een goede lunch. De volgende dag liepen we weer verder naar het plaatsje Yak Karka (4050) en kwamen we weer op de normale trekking route terecht. Tot aan Manang loopt de weg waarover jeeps kunnen rijden, maar daarna is er alleen maar een trail. Dus al het eten moet vanaf Manang over de trails naar boven worden gebracht. Bij een weg moet je je trouwens ook geen vlakke weg voorstellen. De weg is gewoon van zand, stenen en rotsen en absoluut niet vlak. Alles wat in de auto zit wordt helemaal door elkaar geshaked en ik denk dat ze maar rond de 10 km per uur rijden.
Vanaf Yak Karka was het nog maar 2 dagen naar de pas. Eerst liepen we naar het plaatsje Thorung Phedi (4520). Daar was één groot hotel wat super gezellig was. In de dining hall was het super gezellig met allemaal tafels met banken en werd chille muziek gedraait. Hier hebben we onze tassen in de kamers gezet en s middags zijn we lekker zonder tas naar High Camp (4850) gelopen. Dit raden ze aan om te doen, omdat dit goed is voor acclimatisatie. Als we in High Camp zouden slapen was de kans op hoogteziekte veel groter. Ik was eerst wel een beetje bang voor hoogteziekte, omdat ik dat ook in Tanzania had gehad. Maar gelukkig had ik er hier geen last van. Na deze klim omhoog zijn we weer naar beneden gegaan. Na een slechte nacht slaap (op deze grote hoogte slaap je wel echt minder goed) vertrokken we op vrijdag 25 maart om 05:30 naar de pas. Dit was echt een flinke klim waarvan het laatste stuk door de sneeuw. Verschillende keren dachten we dat we er waren, maar dan kwam er toch nog een heuvel en nog eentje. Maar om half 10 stonden we dan op de Thorung La Pass met 5416 m het hoogste punt van het Annapurna circuit. Wat voelde dat goed om daar te staan! Dit was namelijk het punt waar je vanaf dag 1 naar toe aan het lopen bent. Hier hebben we heel veel foto's gemaakt en een kop masala thee gedronken (ja, zelfs op deze hoogte verkopen ze thee!). Daarna begon het afdalen en dat vind ik wel iets minder leuk dan omhoog gaan. Na 4 uur afdalen waren we eindelijk in het plaatsje Muktinath. Ik was echt blij om daar te zijn, want ik had inmiddels flinke blaren van het naar beneden gaan. Gelukkig hadden ze daar een super leuk hotelletje waar we goed konden bijkomen. Omdat we voorliepen op schema en het er zo leuk was besloten we hier 2 nachten te blijven en de volgende dag een lekkere relax dagje te houden. Maar dat liep allemaal anders!
Ons plan was om vanaf Muktinath naar het plaatsje Tatopani te mountainbiken, een 2 daagse tocht. We hadden hierover goede verhalen op internet gelezen en in veel van de hotelletjes waar we hadden geslapen hadden ze posters hierover hangen. Maar toen we hier naar gingen informeren bleek er in heel Muktinath geen mountainbike te zijn. Heel misschien hadden ze mountainbikes in de Jomsom, het volgende plaatsje op de route. We baalden als een stekker, want we hadden ons hier echt op verheugd. Maar het was niet anders. Om 12:00 vertrokken we en uiteindelijk was het een hele leuke wandeling naar Jomsom. Zonder dat we wisten, hadden we een andere route dan de standaard route genomen, waardoor we langs een heel leuk dorpje kwamen waar nauwelijks toeristen kwamen. Er was dus ook geen restaurantjes, maar inmiddels hadden we wel honger gekregen. Toen konden we mensen thuis noodles eten en dat was een hele leuke ervaring! Eenmaal in Jomsom (2720) aangekomen zijn we direct gaan informeren naar mountainbikes, maar ook hier niets te vinden. Toen besloten we met een pony naar Tatopani te gaan, maar ook dat kon niet. Heel bijzonder, want je zou zeggen dat het een hele goede handel is...
De volgende dag zijn we daarom met de bus naar Tatopani (1190) gegaan. Naar beneden lopen is niet fijn voor je voeten, maar met de bus naar beneden is niet fijn voor je billen. Je weg is echt super mega hobbelig en soms vlieg je zelfs de lucht in, omdat je wordt gelanceerd. Op zich was het niet erg dat we dit stuk met de bus aflegden, want de omgeving vond ik aan deze kant van de pas een stuk minder mooi. Het was heel kaal, rotserig en winderig en er hing de hele dag een soort mist/ bewolking. Het leek wel op smog, maar dat kan niet in de schone bergen. In Tatopani hebben we lekker in de hotsprings gelegen met een koud biertje. Aan het einde van diemiddag ging het voor het eerst regen. Tot dan toe hebben we geen spatje regen gehad, is de lucht de hele tijd strak blauw geweest en hebben we alleen maar zon gehad. We hebben zoveel geluk met het weer gehad! Het goede weer heeft namelijk een flinke positieve bijdrage geleverd aan hoe gaaf de trekking was.
Tatopani is het einde van het circuit, maar je kan daarna nog naar Poon Hill. Wij hadden bedacht om dat ook doen, want het de zonsopgang op de top schijnt super mooi te zijn. Het was de vorige avond flink laat geworden, dus we begonnen een beetje moe en brak aan de flinke klim omhoog naar Ghorakpani (2860). We hadden heel erg geluk dat we een hele aardige man met een tractor tegenkwamen en heel stuk in de aanhanger mee konden rijden, want anders hadden we het zeker niet in 1 dag gered om omhoog te komen. Het was echt super relaxt in de aanhanger, want we zaten lekker in het zonnetje en konden van het uitzicht genieten. Beter kon niet! Op een gegeven moment begon de lucht de betrekken en begon het keihard te hagelen en te onweren. Gelukkig zetten de chauffeur ons niet van zijn aanhanger, maar konden we bij hem onder het afdakje van zijn trekker zitten. Het zat niet ruim, maar we bleven redelijk droog. Na de lunch was het droog geworden en konden we ons laatste stukje omhoog lopen naar Ghorakpani. Dit dorpje was nog wel echt anders dan de trekking tot nu toe. Het was hier echt super druk met allemaal 'echte' toeristen. Poon hill is namelijk een populaire 4 daagse trek die veel toeristen doen tijdens hun bezoek aan Nepal. Tijdens het Annapurna circuit was het juist super rustig en in sommige hotelletjes waren we zelfs de enige. Normaal gesproken schijnt het ook zo druk te zijn op het circuit, maar door de aardbeving komt nu maar 20% van het aantal wandelaars. Ook hiermee hadden we dus geluk! We moesten daarom wel even wennen aan zoveel mensen. Zeker de volgende ochtend tijdens de zonsopgang. Ik denk dat we daar wel met ten minste 200 man stonden. De zonsopgang was heel mooi, maar zoveel mensen voelde wel een beetje belachelijk en maakte het iets minder speciaal.
Dezelfde dag als de zonsopgang zijn we helemaal naar beneden gelopen. Dit was een mooie wandeling over de groene bergrug. Maar ook hier kwam je helaas non stop andere mensen tegen. Het laatste stuk zijn we met de jeep naar beneden gegaan en die bracht ons ook direct naar ons hostel in Pokhara. Het voelde wel gek om in die jeep te zitten, want dat betekende echt het einde van onze trekking. Het was echt jammer dat het was afgelopen, want het was zo verschrikkelijk leuk geweest. De natuur was super mooi, het wandelen was leuk en we hebben hele leuke mensen ontmoet. Ik had het voor geen goud willen missen!
Vervolgens zijn we nog 4 dagen in Pokhara geweest. Dit is een super leuke en relaxte stad aan een groot meer. Het was echt de perfecte plek om uit te rusten van onze 15 daagse Annapurna circuit trekking. Deze 4 dagen Pokhara stonden daarom ook in het teken van niks doen, gezelligheid en lekker eten. Na 1 dag vertrok de Nederlander Rens waarmee we eigenlijk de hele trekking samen hebben gelopen naar huis. De rest van de dagen hebben we doorgebracht met het Nederlandse meisje Tanja (die waren we halverwege de trekking tegengekomen en nu weer in Pokhara) en met Marcus. Één dag hebben we de omgeving verkend met de scooter. Dat was heel leuk, want het was zo mooi groen rondom Pokhara. Een andere dag hebben we ons laten verwennen met een heerlijke massage. De rest van de tijd hebben we vooral gechilld, heerlijk gegeten (in Pokhara waren zoveel heerlijke restaurantjes en koffie tentjes), goede cocktails gedronken en gedanst met de Nepalesen. Het plan was om nog te gaan paragliden, want daar staat Pokhara bekend om. Helaas is het alleen maar bewolkt geweest toen wij er waren, waardoor je nauwelijks uitzicht zou hebben. Ook heeft het bijna elke dag aan het einde van de middag geregend. Heel jammer dat dit niet is doorgaan, maar daarom alleen maar een extra reden om nog een keer naar Nepal te gaan :). En dit bevestigde nog meer hoeveel geluk we hebben gehad met het weer tijdens de trekking en dat was me zeker het paragliden waard!
Zondag was het dan al weer tijd om met de bus terug te gaan Kathmandu. Het was een kort nachtje geweest, dus die 8 uur in de bus heb ik vooral geslapen. Maar de keren dat ik wakker was heb ik enorm genoten van het super mooie uitzicht. Wat is Nepal mooi! Weer terug in Kathmandu bij Rama voelde echt als thuis komen. Na een heerlijke maaltijd van Rama zijn we vroeg gaan slapen, want we waren goed moe. De volgende dag hebben lekker rustig aan gedaan en zijn we nog even Thamel (de toeristen wijk van de stad met alle winkeltjes en restaurantjes) in geweest. Daar hebben we lekker wat rondgestruind, wat gegeten en gedronken en genoten van de laatste uurtjes Nepal.
En dan zijn we bij vandaag aangekomen, dinsdag 5 april. Na het inpakken van onze tas en het afscheid nemen van Rama en haar familie zijn we naar het vliegveld gegaan. Daar moesten Maike en ik na 10 weken samen reizen ook afscheid nemen van elkaar. Hier scheiden namelijk onze wegen: Maike gaat naar Maleisië en ik naar Thailand. Ik heb echt 10 geweldige eerste weken van mijn reis door Azië gehad en daar wil ik Maike heel erg voor bedanken! Het was onvergetelijk! Nu begint dus deel 2 van mijn reis: bijna 3 maanden alleen reizen door Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam. Ik heb er super veel zin en via mijn volgende blog horen jullie wel hoe leuk het er is :)
PS: ik zal proberen het volgende blog iets korter te houden. Dit was een uitzondering :). De trekking was zo ontzettend gaaf en zo mooi dat het niet anders kon!
PPS: Ik kan trouwens iedereen aanraden die nog een keer naar Nepal wil om dat zo snel mogelijk te doen. Het is namelijk nu nog heel rustig wat betreft de toeristen, wat weg is door de aardbeving komt toch nooit meer terug en op dit moment kunnen de Nepalesen alle extra inkomsten goed gebruiken.
Geniet ook de komende tijd en tot het volgende verslag .
groetjes Opa en Oma .
Wat maak je een bijzondere reis en laat je ons er van meegenieten door je reisverhaal. Hoop dat je in het 2e gedeelte van je reis ook zo gaat genieten. Heel veel succes en spannend.
Gaat alles goed met je ?
Nog een fijne tijd en groetjes van Opa en Oma .