Eerste 3 weken Nepal: stage en Kathmandu
14 maart 2016 - Bandipur, Nepal
Na 3 weken stage in het Kanti Childrens Hospital en op weg naar het tweede deel van onze reis door Nepal, is het nu weer tijd voor een blog.
Na een 16 uur durende maar prima busrit van Varanasi naar Kathmandu kwamen we daar rond 2 uur aan. Met de taxi gingen we naar het huis van ons gastgezin en we werden daar heel hartelijk ontvangen. Het gastgezin bestond uit een vader (Bischop), een moeder (Rama), een dochter (Aditi) en een zoon (die was niet vaak thuis, dus daar weet ik de naam niet van). Ze wonen in een gebouw van 4 verdiepingen, waarvan zij de bovenste 3 hebben. Op één verdieping zit de keuken, woonkamer, badkamer en 2 slaapkamers en op de verdieping daarboven zijn 2 kamers voor studenten. Het huis ziet er mooi uit en ook onze kamer is prima. Ook hier in huis zijn nog duidelijk de gevolgen van de aardbeving te zien. Zo heeft een van onze ramen geen glas en sluit de deur niet helemaal optimaal. Rama is een hele zorgzame lieve mama en ze behandelde ons alsof we haar eigen kinderen waren. Als ontbijt kregen we toast met een gebakken eitje, pindakaas of chocopasta en een grote mok chia, dezelfde zoete melk thee als in India. 'S avonds kookte ze altijd heerlijke Nepalese gerechten. Het was vaak rijst met dhal (soort linzensoep dat heel lekker is over je rijst) en dan zeker nog 2 groente curries. Het eten is heel kruidig en soms ook behoorlijk pittig en dan had Rama zich nog wel ingehouden met het aantal pepers dat ze erin deed. We hebben ook 2x samen met Rama en Aditi momo's gemaakt, 1x vegetarisch en 1x met vlees. Momo's zijn een soort gestoomde dumplings, heel lekker en ze verkopen ze echt overal in Nepal.
De eerste week zijn we van maandag tot en met vrijdag naar stage geweest in het Kanti Childrens Hospital. We wisten van te voren dat het korte dagen zouden zijn, maar dat was het ook echt. Op zijn vroegst waren we om 9 uur in het ziekenhuis en op zijn laatst gingen we om 2 uur weg. Om 2 uur gaan de arsten namelijk naar een privé kliniek waar ze er nog part time bij werken, omdat ze in het overheidsziekenhuis niet genoeg verdienen. Dat snap ik aan de ene kant wel, maar als ze net als in Nederland gewoon langere dagen zouden maken en hun tijd iets efficiënter zouden gebruiken, dan zou het waarschijnlijk ook werken... Maar het is Nepal, dus daar gaat het allemaal iets anders. De stage was wel iets anders dan verwacht. Zowel Maike als ik had verwacht dat de artsen ons iets meer over de patiënten zouden uitleggen en iets meer voor ons in het Engels zouden vertalen, zodat wij ook konden volgen waar het over ging. Hier hadden lang niet alle artsen zin en een aantal negeerden ons gewoon straal. Dat was wel anders dan in Kenia waar de nurses in de dispensaries waar ik had meegelopen veel meer open stonden om mij dingen uit te leggen. Maar gelukkig hadden we zeeën van tijd om de middagen goed te besteden. Thamel is de toeristen wijk van Kathmandu en wij vonden het daar allebei heel erg leuk. Er zijn super veel winkels met allemaal trekkers spullen, dus je zou al je trekking kleding daar kunnen kopen voor weinig geld. Natuurlijk zijn de merken niet echt, maar als je goed zoekt vind je hele mooie spullen. Ik had al bijna alles meegenomen, maar ik heb nog wel een tweede wandelbroek gekocht. Ook zijn er leuke souvenirwinkeltjes en veel leuke restaurantjes. Bij verschillende touroperators hebben we informatie ingewonnen over de trekking die we willen gaan doen. We hadden thuis al het een en ander uitgezocht, maar nu konden we het vragen aan de Nepalezen zelf. Ook hebben we onze raft en canyoning trip voor dit weekend geboekt. Ook zijn we een middag naar het plaatsje Boudhanath , net buiten Kathmandu, gelopen waar een hele grote boudhistische stoepa staat. Volgens de plaatjes moest die een hele grote gouden koepel hebben, maar die is helemaal weg door de aardbeving. Diezelfde middag zijn we ook naar de Pashupatinath gegaan, een grote hindoe tempel in Kathmandu. Ook dit complex was behoorlijk aangetast door de aardbeving. Wel echt zonde, want het gaat er nooit meer uitzien zoals het is geweest. Net als in de meeste Indiase steden is ook in Kathmandu luchtvervuiling een groot probleem. Bussen en vrachtwagens stoten de meest zwarte uitlaatgassen uit en daarbij komen dan nog de duizenden scooters en brommers. Daarom hebben wij ook maar een leuk mondkapje gekocht die ze op elke straathoek verkopen. Uiteindelijk hebben we ze niet vaak gedragen, want je vergeet ze heel gemakkelijk en het zit zo niet lekker! (Daar moet ik wel aan gaan wennen, want misschien moet ik later dagelijks een mondkapje op...)
Door de mooie natuur staat Nepal heel erg bekend om zijn outdoor sporten. Daarom hebben we dit weekend een actief weekendje gepland. Zaterdag ben ik gaan canyoningen. Ik had er super veel zin, want de keren dat ik het in Frankrijk en Italië had gedaan was het super gaaf. Helaas was dit iets anders dan verwacht. Het was alleen maar abseilen en niet het glijden, springen, zwemmen, klauteren en abseilen wat ik gewend was en had verwacht. Later bleek dat ze dat normaal wel doen, maar dat de canyon nu was afgesloten als gevolg van de aardbeving. En dat had ze mij alleen niet verteld toen ik de trip boekte... Maar nu kon je daar ook bungeejumpen en dat is wel echt iets dat ik ooit nog wel een keer wilden doen. En dit was wel de perfecte plek, want het was hier super mooi! Na een beetje praten kon ik door het tegenvallende 'canyoningen' aka abseilen nu voor een klein bedrag ook bungeejumpen. Na een lekker nachtje in het resort was het de volgende ochtend tijd voor mijn sprong. Het moment dat je op het randje met je armen wijs klaar staat was wel heel spannend. En dan na tree, two, one JUMP suis je door de lucht naar beneden. Echt een onbeschrijfelijk gevoel. Ik dacht dat ik zou gaan gillen als ik was gesprongen, maar je adem wordt je echt ontnomen. Na een paar keer naar boven en beneden te hebben gebounced was mijn sprong afgelopen en kon ik nog even genieten van het geweldige uitzicht! Daarna kwam Maike al weer voor het raften. We hebben geraft op de rivier de Sun Koshi. Normaal gesproken staat de rivier een stuk hoger en zijn de stroomversnellingen wat groter. Maar ook hier in Nepal was de winter een beetje van de slag waardoor er minder smeltwater was dan gewoonlijk. Ondanks wat minder adreline momentjes dan gehoopt was het een super leuke dag met een hele gezellige groep en leuke gidsen!
De eerste week hadden we op stage meegelopen op de general ward. De tweede week konden we meelopen op de chirurgie afdeling. 3 dagen hebben we op OK gestaan en verschillende operaties gezien. Van acute blinde darm ontstekingen, tot abcessen en van het verwijderen van een bonk beton uit de darmen van een meisje die cement had ingeslikt tot brandwonden. Over het algemeen leken de chirurgen behoorlijk kundig en wisten ze waar ze mee bezig waren. Alleen hoe het er verder op de OK aan toe ging was wel even iets anders dan in Nederland, zeker wat betreft de hygiëne. Zo staan de deuren naar de OK constant open, pakken de artsen en de operatie verpleegkundigen van alles beet met hun steriele handschoenen en is het ook niet echt mogelijk om je handen echt goed TR wassen. Ze proberen het allemaal wel, maar het lukt net niet helemaal. Zo hebben ze wel speciale slippers die je op de OK aan moet, maar in dezelfde ruimte als dat je je gewone schoenen uit doet moet je ook deze slippers aan doen. Dat heeft dan niet heel veel zin. De operatie van de brandwonden heeft wel veel indruk op mij gemaakt. Een kindje had flinke brandwonden op zijn gezicht en ook zijn beide handen waren verbrand. Om dit te behandelen halen ze een heel dun laagje huid van je bovenbenen af (omdat het zo dun is geneest dit zonder littekens), vervolgens halen ze het door wwn apparaatjes dat de huid uitrekt en dan leggen ze het op de verbrande huid. Dit deden ze allemaal wel, maar het apparaatje dat ze hadden voor het uitrekken van de huid werkte niet meer goed, waardoor delen van de huid werden verspilt. Het enige probleem is dus dat ze zo'n klein simpel apparaatje niet hebben en dat is niet fijn om te zien. Je weet namelijk hoe gemakkelijk het beter kan. Ook deze week hebben we in s middagen allemaal leuke dingen gedaan. We zijn een middag naar de Swayambhu tempel gelopen, een hindoe tempel hoog op een berg. Dinsmiddag hebben we lekker relaxed gedaan en zijn we naar de film The Revenant gegaan om Leo te wonderen met zijn oscarwaardige acteerwerk. Helaas werd Maike woensdag behoorlijk ziek met flinke diarree. Een middag ben ik toen op pad gegaan om dingen voor onze mountainbike trip en de trekking te regelen en om eindelijk mijn kaarten op de post te doen. De andere middag ben ik naar het dorpje Kirtipur gegaan waar ik lekker hebben rondgelopen, verschillende tempeltjes heb bezocht en theetje heb gedronken in typisch Nepalees eettentje. Gelukkig voelde Maike zich na 2 dagen weer veel beter en zijn we weer samen naar stage geweest en hebben we Kathmandu Durbar Square bezocht, een mooi groot plein met allemaal tempels en oude gebouwen (waarvan een deel kapot is of door palen moet worden ondersteund). Zaterdag zijn we naar het Shivapuri National park gegaan en daar hebben we de Shivapuri Peak beklommen. Dit was wel echt een fikse klim, van 800 naar 2000 m, maar een goede training voor onze trekking. We zijn samen 4 Nepalese mannen gelopen en gids in opleiding wat het tot een hele gezellige dag maakte. Na de klim werden we nog door de gids uitgenodigd voor een heerlijk kopje thee. Daar zijn ze hier in Nepal heel goed in om hele lekkere thee te maken!
Zondag zijn we gewoon naar stage gegaan, want hier in Nepal is de enige vrije dag zaterdag. Inmiddels zijn we op de oncologie afdeling begonnen. Deze afdeling is heel anders dan de General Ward. Hier is veel meer tijd en het voelt veel relaxter. Ook de senior docter op deze afdeling is heel aardig en neemt de tijd om ons dingen uit te leggen. De meest voorkomende vorm van kanker is hier in Nepal net als in Nederland acute leukemie. Het enige verschil is dat ze hier alleen chemotherapie kunnen geven en als dat niet aanslaat dan is het over. Samen met het grote infectie risico hier is de overlevingskans maar 40-50% terwijl die in Westerse landen 80% is. Dat is wel schrikken als je dat hoort en zeker als je dan al die zieke kinderen samen met hun ouders ziet en dat je weet dat minder dan de helft met hun ouders mee naar huis gaat. Naast de groep opgenomen kinderen komen er ook heel veel kinderen naar de OPD (out patiënt departement/ poli kliniek) voor behandeling of checkup. Ook hebben we verschillende beenmerg puncties en beenmerg aspiraties gezien. Dit was wel indrukwekkend. In Nederland is het een heel ding als dit gaat gebeuren en wordt het in een aparte kamer gedaan door goed getrainde mensen, zeker bij kinderen. Hier werd het in een ruimte gedaan dat alleen door een gordijntje was afgeschermd, ging het niet altijd even steriel en waren de artsen niet altijd even getraind.
Zondag middag zijn we naar Patan Durbar Square gegaan waar we alles goed konden bekijken vanaf het een leuk rooftop terras. Maandag, dinsdag en woensdag waren 3 nationale feestdagen, waardoor er voor ons niet zo veel te doen was. We besloten daarom om deze 3 dagen te gaan mountainbiken door de Kathmandu vallei. De eerste dagen zijn van Kathmandu via het plaatsje Changu Narayan naar Nagargot gefietst, een plaatsje hoog in de bergen waarvan ze zeggen dat je alle Himalaya toppen kan zien. De fietstocht was behoorlijk zwaar. Het eerste stuk was nog gewoon vlak en reden langs allemaal kleine dorpjes waar mensen op het land aan het werk waren. Het tweede deel was alleen maar berg op. Met onze mountainbikes in de allerlaagste versnelling kwamen we uiteindelijk totaal uitgeput vlak voor zonsondergang in Nagargot aan. Mountainbiken in Nepal is echt wel even iets anders dan het fietsen in Nederland en dat hadden wel een beetje onderschat. Ik weet wel dat ik nu nov meer respect heb voor alle wielrenners in de Tour de France! Wat nog wel leuk was die dag was dat er allemaal kindjes met een touw over de weg stonden, zodat je niet zomaar kon passeren. We dachten eerst gewoon dat een spelletje van de kinderen was, maar het waren er zo veel. Het bleek uiteindelijk bij de feestdag te horen die ze die dag vierden. Alle mensen gaven de kinderen een klein beetje geld of wat lekkers dan kon je er langs. Een beetje Halloween achtig iets. De volgende dag heb we een stuk rustiger aan gedaan, want we waren niet alleen nog goed moe van de lange dag fietsen gister ook deden onze handen en billen behoorlijk veel pijn van het fietsen. Ook was ik best wel een beetje verbrand, dus hoe ik me voelde kwam redelijk in de buurt van het gevoel na de ringvaart. 'S ochtends zijn we vroeg ons bed uitgegaan, want iedereen vertelde ons dat de zonsopgang geweldig zou zijn. Maar nadat we 3 kwartier bergopwaarts hadden gelopen was het enorm bewolkt en stelde de zonsopgang weinig voor en ook de Himalaya toppen hadden zich achter de bergen verstopt. Nadat we nog even ons bed weer in waren gedoken was de weg de rest van de dag gelukkig alleen maar naar beneden. En wat voelde dat goed om lekker naar beneden te sjeesen van de berg af waar we gister omhoog waren geploeterd. Die nacht sliepen we in het stadje Baktapur, een mooi oud stadje. Daar hebben we de rest van de middag lekker gerelaxt. De volgende ochtend hebben we alle hoogtepunten van het stadje bekeken waarvan een aantal hele indrukwekkende hoge tempels die de aardbeving wonder boven wonder hadden overleefd. Die middag zijn we weer terug gefietst naar Kathmandu waar we moe en voldaan terug kwamen en we door Rama werden verwend met een heerlijke maaltijd. De kookkunsten van Rama ga ik echt missen!
De laatste 2 dagen in Kathmandu stonden in het teken van voorbereiden op onze trekking en veel dingen voor de laatste keer doen. We gaan de trekking alleen lopen zonder gids of drager, dus we moeten zelf met backpacks lopen wat een echte uitdaging gaat worden. Want al hebben we geprobeerd om zo minimaal mogelijk in te pakken, toch is onze backpack bijna helemaal vol. Er zit namelijk een slaapzak, regenkleding, wandelkleding, toiletspullen, wat medicijnen en wat tussendoortjes in. Dat bij elkaar is toch behoorlijk wat! We waren de laatste dagen wel een beetje zenuwachtig en gespannen, want hoe gaat de trekking zijn? Hoe zwaar is? Hoeveel andere reizigers zijn? Zijn de uitzichten echt zo mooi als iedereen zegt? Hoe zien de lodges eruit? Hoewel het dus spannend is, heb ik er wel alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen en dat het een onvergetelijke ervaring wordt! We hebben van zoveel mensen gehoord en gelezen dat een drager en gids niet nodig zijn, dat er elk uur teahouses zijn waar je wat kan eten en kan slapen en dat je tas de eerste dagen zwaar is maar dat je er snel aan went. Het gaat dus helemaal goed komen!!!
In het volgende blog zal ik jullie vertellen hoe de trekking is geweest en hopelijk kan ik jullie dan ook lekker jaloers maken met een aantal helemaal mooie foto's!
Na een 16 uur durende maar prima busrit van Varanasi naar Kathmandu kwamen we daar rond 2 uur aan. Met de taxi gingen we naar het huis van ons gastgezin en we werden daar heel hartelijk ontvangen. Het gastgezin bestond uit een vader (Bischop), een moeder (Rama), een dochter (Aditi) en een zoon (die was niet vaak thuis, dus daar weet ik de naam niet van). Ze wonen in een gebouw van 4 verdiepingen, waarvan zij de bovenste 3 hebben. Op één verdieping zit de keuken, woonkamer, badkamer en 2 slaapkamers en op de verdieping daarboven zijn 2 kamers voor studenten. Het huis ziet er mooi uit en ook onze kamer is prima. Ook hier in huis zijn nog duidelijk de gevolgen van de aardbeving te zien. Zo heeft een van onze ramen geen glas en sluit de deur niet helemaal optimaal. Rama is een hele zorgzame lieve mama en ze behandelde ons alsof we haar eigen kinderen waren. Als ontbijt kregen we toast met een gebakken eitje, pindakaas of chocopasta en een grote mok chia, dezelfde zoete melk thee als in India. 'S avonds kookte ze altijd heerlijke Nepalese gerechten. Het was vaak rijst met dhal (soort linzensoep dat heel lekker is over je rijst) en dan zeker nog 2 groente curries. Het eten is heel kruidig en soms ook behoorlijk pittig en dan had Rama zich nog wel ingehouden met het aantal pepers dat ze erin deed. We hebben ook 2x samen met Rama en Aditi momo's gemaakt, 1x vegetarisch en 1x met vlees. Momo's zijn een soort gestoomde dumplings, heel lekker en ze verkopen ze echt overal in Nepal.
De eerste week zijn we van maandag tot en met vrijdag naar stage geweest in het Kanti Childrens Hospital. We wisten van te voren dat het korte dagen zouden zijn, maar dat was het ook echt. Op zijn vroegst waren we om 9 uur in het ziekenhuis en op zijn laatst gingen we om 2 uur weg. Om 2 uur gaan de arsten namelijk naar een privé kliniek waar ze er nog part time bij werken, omdat ze in het overheidsziekenhuis niet genoeg verdienen. Dat snap ik aan de ene kant wel, maar als ze net als in Nederland gewoon langere dagen zouden maken en hun tijd iets efficiënter zouden gebruiken, dan zou het waarschijnlijk ook werken... Maar het is Nepal, dus daar gaat het allemaal iets anders. De stage was wel iets anders dan verwacht. Zowel Maike als ik had verwacht dat de artsen ons iets meer over de patiënten zouden uitleggen en iets meer voor ons in het Engels zouden vertalen, zodat wij ook konden volgen waar het over ging. Hier hadden lang niet alle artsen zin en een aantal negeerden ons gewoon straal. Dat was wel anders dan in Kenia waar de nurses in de dispensaries waar ik had meegelopen veel meer open stonden om mij dingen uit te leggen. Maar gelukkig hadden we zeeën van tijd om de middagen goed te besteden. Thamel is de toeristen wijk van Kathmandu en wij vonden het daar allebei heel erg leuk. Er zijn super veel winkels met allemaal trekkers spullen, dus je zou al je trekking kleding daar kunnen kopen voor weinig geld. Natuurlijk zijn de merken niet echt, maar als je goed zoekt vind je hele mooie spullen. Ik had al bijna alles meegenomen, maar ik heb nog wel een tweede wandelbroek gekocht. Ook zijn er leuke souvenirwinkeltjes en veel leuke restaurantjes. Bij verschillende touroperators hebben we informatie ingewonnen over de trekking die we willen gaan doen. We hadden thuis al het een en ander uitgezocht, maar nu konden we het vragen aan de Nepalezen zelf. Ook hebben we onze raft en canyoning trip voor dit weekend geboekt. Ook zijn we een middag naar het plaatsje Boudhanath , net buiten Kathmandu, gelopen waar een hele grote boudhistische stoepa staat. Volgens de plaatjes moest die een hele grote gouden koepel hebben, maar die is helemaal weg door de aardbeving. Diezelfde middag zijn we ook naar de Pashupatinath gegaan, een grote hindoe tempel in Kathmandu. Ook dit complex was behoorlijk aangetast door de aardbeving. Wel echt zonde, want het gaat er nooit meer uitzien zoals het is geweest. Net als in de meeste Indiase steden is ook in Kathmandu luchtvervuiling een groot probleem. Bussen en vrachtwagens stoten de meest zwarte uitlaatgassen uit en daarbij komen dan nog de duizenden scooters en brommers. Daarom hebben wij ook maar een leuk mondkapje gekocht die ze op elke straathoek verkopen. Uiteindelijk hebben we ze niet vaak gedragen, want je vergeet ze heel gemakkelijk en het zit zo niet lekker! (Daar moet ik wel aan gaan wennen, want misschien moet ik later dagelijks een mondkapje op...)
Door de mooie natuur staat Nepal heel erg bekend om zijn outdoor sporten. Daarom hebben we dit weekend een actief weekendje gepland. Zaterdag ben ik gaan canyoningen. Ik had er super veel zin, want de keren dat ik het in Frankrijk en Italië had gedaan was het super gaaf. Helaas was dit iets anders dan verwacht. Het was alleen maar abseilen en niet het glijden, springen, zwemmen, klauteren en abseilen wat ik gewend was en had verwacht. Later bleek dat ze dat normaal wel doen, maar dat de canyon nu was afgesloten als gevolg van de aardbeving. En dat had ze mij alleen niet verteld toen ik de trip boekte... Maar nu kon je daar ook bungeejumpen en dat is wel echt iets dat ik ooit nog wel een keer wilden doen. En dit was wel de perfecte plek, want het was hier super mooi! Na een beetje praten kon ik door het tegenvallende 'canyoningen' aka abseilen nu voor een klein bedrag ook bungeejumpen. Na een lekker nachtje in het resort was het de volgende ochtend tijd voor mijn sprong. Het moment dat je op het randje met je armen wijs klaar staat was wel heel spannend. En dan na tree, two, one JUMP suis je door de lucht naar beneden. Echt een onbeschrijfelijk gevoel. Ik dacht dat ik zou gaan gillen als ik was gesprongen, maar je adem wordt je echt ontnomen. Na een paar keer naar boven en beneden te hebben gebounced was mijn sprong afgelopen en kon ik nog even genieten van het geweldige uitzicht! Daarna kwam Maike al weer voor het raften. We hebben geraft op de rivier de Sun Koshi. Normaal gesproken staat de rivier een stuk hoger en zijn de stroomversnellingen wat groter. Maar ook hier in Nepal was de winter een beetje van de slag waardoor er minder smeltwater was dan gewoonlijk. Ondanks wat minder adreline momentjes dan gehoopt was het een super leuke dag met een hele gezellige groep en leuke gidsen!
De eerste week hadden we op stage meegelopen op de general ward. De tweede week konden we meelopen op de chirurgie afdeling. 3 dagen hebben we op OK gestaan en verschillende operaties gezien. Van acute blinde darm ontstekingen, tot abcessen en van het verwijderen van een bonk beton uit de darmen van een meisje die cement had ingeslikt tot brandwonden. Over het algemeen leken de chirurgen behoorlijk kundig en wisten ze waar ze mee bezig waren. Alleen hoe het er verder op de OK aan toe ging was wel even iets anders dan in Nederland, zeker wat betreft de hygiëne. Zo staan de deuren naar de OK constant open, pakken de artsen en de operatie verpleegkundigen van alles beet met hun steriele handschoenen en is het ook niet echt mogelijk om je handen echt goed TR wassen. Ze proberen het allemaal wel, maar het lukt net niet helemaal. Zo hebben ze wel speciale slippers die je op de OK aan moet, maar in dezelfde ruimte als dat je je gewone schoenen uit doet moet je ook deze slippers aan doen. Dat heeft dan niet heel veel zin. De operatie van de brandwonden heeft wel veel indruk op mij gemaakt. Een kindje had flinke brandwonden op zijn gezicht en ook zijn beide handen waren verbrand. Om dit te behandelen halen ze een heel dun laagje huid van je bovenbenen af (omdat het zo dun is geneest dit zonder littekens), vervolgens halen ze het door wwn apparaatjes dat de huid uitrekt en dan leggen ze het op de verbrande huid. Dit deden ze allemaal wel, maar het apparaatje dat ze hadden voor het uitrekken van de huid werkte niet meer goed, waardoor delen van de huid werden verspilt. Het enige probleem is dus dat ze zo'n klein simpel apparaatje niet hebben en dat is niet fijn om te zien. Je weet namelijk hoe gemakkelijk het beter kan. Ook deze week hebben we in s middagen allemaal leuke dingen gedaan. We zijn een middag naar de Swayambhu tempel gelopen, een hindoe tempel hoog op een berg. Dinsmiddag hebben we lekker relaxed gedaan en zijn we naar de film The Revenant gegaan om Leo te wonderen met zijn oscarwaardige acteerwerk. Helaas werd Maike woensdag behoorlijk ziek met flinke diarree. Een middag ben ik toen op pad gegaan om dingen voor onze mountainbike trip en de trekking te regelen en om eindelijk mijn kaarten op de post te doen. De andere middag ben ik naar het dorpje Kirtipur gegaan waar ik lekker hebben rondgelopen, verschillende tempeltjes heb bezocht en theetje heb gedronken in typisch Nepalees eettentje. Gelukkig voelde Maike zich na 2 dagen weer veel beter en zijn we weer samen naar stage geweest en hebben we Kathmandu Durbar Square bezocht, een mooi groot plein met allemaal tempels en oude gebouwen (waarvan een deel kapot is of door palen moet worden ondersteund). Zaterdag zijn we naar het Shivapuri National park gegaan en daar hebben we de Shivapuri Peak beklommen. Dit was wel echt een fikse klim, van 800 naar 2000 m, maar een goede training voor onze trekking. We zijn samen 4 Nepalese mannen gelopen en gids in opleiding wat het tot een hele gezellige dag maakte. Na de klim werden we nog door de gids uitgenodigd voor een heerlijk kopje thee. Daar zijn ze hier in Nepal heel goed in om hele lekkere thee te maken!
Zondag zijn we gewoon naar stage gegaan, want hier in Nepal is de enige vrije dag zaterdag. Inmiddels zijn we op de oncologie afdeling begonnen. Deze afdeling is heel anders dan de General Ward. Hier is veel meer tijd en het voelt veel relaxter. Ook de senior docter op deze afdeling is heel aardig en neemt de tijd om ons dingen uit te leggen. De meest voorkomende vorm van kanker is hier in Nepal net als in Nederland acute leukemie. Het enige verschil is dat ze hier alleen chemotherapie kunnen geven en als dat niet aanslaat dan is het over. Samen met het grote infectie risico hier is de overlevingskans maar 40-50% terwijl die in Westerse landen 80% is. Dat is wel schrikken als je dat hoort en zeker als je dan al die zieke kinderen samen met hun ouders ziet en dat je weet dat minder dan de helft met hun ouders mee naar huis gaat. Naast de groep opgenomen kinderen komen er ook heel veel kinderen naar de OPD (out patiënt departement/ poli kliniek) voor behandeling of checkup. Ook hebben we verschillende beenmerg puncties en beenmerg aspiraties gezien. Dit was wel indrukwekkend. In Nederland is het een heel ding als dit gaat gebeuren en wordt het in een aparte kamer gedaan door goed getrainde mensen, zeker bij kinderen. Hier werd het in een ruimte gedaan dat alleen door een gordijntje was afgeschermd, ging het niet altijd even steriel en waren de artsen niet altijd even getraind.
Zondag middag zijn we naar Patan Durbar Square gegaan waar we alles goed konden bekijken vanaf het een leuk rooftop terras. Maandag, dinsdag en woensdag waren 3 nationale feestdagen, waardoor er voor ons niet zo veel te doen was. We besloten daarom om deze 3 dagen te gaan mountainbiken door de Kathmandu vallei. De eerste dagen zijn van Kathmandu via het plaatsje Changu Narayan naar Nagargot gefietst, een plaatsje hoog in de bergen waarvan ze zeggen dat je alle Himalaya toppen kan zien. De fietstocht was behoorlijk zwaar. Het eerste stuk was nog gewoon vlak en reden langs allemaal kleine dorpjes waar mensen op het land aan het werk waren. Het tweede deel was alleen maar berg op. Met onze mountainbikes in de allerlaagste versnelling kwamen we uiteindelijk totaal uitgeput vlak voor zonsondergang in Nagargot aan. Mountainbiken in Nepal is echt wel even iets anders dan het fietsen in Nederland en dat hadden wel een beetje onderschat. Ik weet wel dat ik nu nov meer respect heb voor alle wielrenners in de Tour de France! Wat nog wel leuk was die dag was dat er allemaal kindjes met een touw over de weg stonden, zodat je niet zomaar kon passeren. We dachten eerst gewoon dat een spelletje van de kinderen was, maar het waren er zo veel. Het bleek uiteindelijk bij de feestdag te horen die ze die dag vierden. Alle mensen gaven de kinderen een klein beetje geld of wat lekkers dan kon je er langs. Een beetje Halloween achtig iets. De volgende dag heb we een stuk rustiger aan gedaan, want we waren niet alleen nog goed moe van de lange dag fietsen gister ook deden onze handen en billen behoorlijk veel pijn van het fietsen. Ook was ik best wel een beetje verbrand, dus hoe ik me voelde kwam redelijk in de buurt van het gevoel na de ringvaart. 'S ochtends zijn we vroeg ons bed uitgegaan, want iedereen vertelde ons dat de zonsopgang geweldig zou zijn. Maar nadat we 3 kwartier bergopwaarts hadden gelopen was het enorm bewolkt en stelde de zonsopgang weinig voor en ook de Himalaya toppen hadden zich achter de bergen verstopt. Nadat we nog even ons bed weer in waren gedoken was de weg de rest van de dag gelukkig alleen maar naar beneden. En wat voelde dat goed om lekker naar beneden te sjeesen van de berg af waar we gister omhoog waren geploeterd. Die nacht sliepen we in het stadje Baktapur, een mooi oud stadje. Daar hebben we de rest van de middag lekker gerelaxt. De volgende ochtend hebben we alle hoogtepunten van het stadje bekeken waarvan een aantal hele indrukwekkende hoge tempels die de aardbeving wonder boven wonder hadden overleefd. Die middag zijn we weer terug gefietst naar Kathmandu waar we moe en voldaan terug kwamen en we door Rama werden verwend met een heerlijke maaltijd. De kookkunsten van Rama ga ik echt missen!
De laatste 2 dagen in Kathmandu stonden in het teken van voorbereiden op onze trekking en veel dingen voor de laatste keer doen. We gaan de trekking alleen lopen zonder gids of drager, dus we moeten zelf met backpacks lopen wat een echte uitdaging gaat worden. Want al hebben we geprobeerd om zo minimaal mogelijk in te pakken, toch is onze backpack bijna helemaal vol. Er zit namelijk een slaapzak, regenkleding, wandelkleding, toiletspullen, wat medicijnen en wat tussendoortjes in. Dat bij elkaar is toch behoorlijk wat! We waren de laatste dagen wel een beetje zenuwachtig en gespannen, want hoe gaat de trekking zijn? Hoe zwaar is? Hoeveel andere reizigers zijn? Zijn de uitzichten echt zo mooi als iedereen zegt? Hoe zien de lodges eruit? Hoewel het dus spannend is, heb ik er wel alle vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen en dat het een onvergetelijke ervaring wordt! We hebben van zoveel mensen gehoord en gelezen dat een drager en gids niet nodig zijn, dat er elk uur teahouses zijn waar je wat kan eten en kan slapen en dat je tas de eerste dagen zwaar is maar dat je er snel aan went. Het gaat dus helemaal goed komen!!!
In het volgende blog zal ik jullie vertellen hoe de trekking is geweest en hopelijk kan ik jullie dan ook lekker jaloers maken met een aantal helemaal mooie foto's!
